2- درخواست ادب از حضرت حق که در دعای صباح می خوانیم:” وأدّب اللهم نزق الخُرق منّي بأزمّة القنوع” و ادب کن سبک سری و بدخویی مرا، یعنی نفس مرا به مهارهای قناعت، مودب نما.
1- مرتبه کامل از ادب آنست که پوینده راه خدا در همه احوال، خود را در محضر حضرت حق سبحانه و تعالی حاضر بداند و در حال تکلم و سکوت، خوردن و خوابیدن، سکون و حرکت و بالاخره در تمام حالات و سکنات و حرکات، اذب را در نظر داشته باشد.
بنده، به واسطه اعمال خیر به خدا نزدیک می شود تا اینکه خدا، دست و چشم او و گوش او می شود. (الکافی، ج2، ص 352)
خداوند با حیا و کریم است، عفت می ورزد و به کنایه سخن می گوید، مثلا در قرآن از جماع به لمس تعبیر می کند.
1- امام صادق(علیه السلام) در روایتی در ثواب گریه برای امام حسین(علیه السلام) می فرمایند: کسی که نزد او ذکر مصیبت حسین(علیه السلام) شود و از چشمانش به قدر بال پشه ای اشک خارج شود، پاداشش با خداست و کمتر از بهشت راضی نمی شود.(وسائل الشیعه، ج14، ص 507) از این قسمت روایت استفاده می شود که خداوند نسبت به ادب محبین اهل بیت (علیهم السلام) که در مصیبت آنها گریه می کنند، جزا و پاداش می دهد و عمل هیچ عمل کننده ای را ضایع نمی کند.