ادب مخلوق نسبت به خالق
2- درخواست ادب از حضرت حق که در دعای صباح می خوانیم:” وأدّب اللهم نزق الخُرق منّي بأزمّة القنوع” و ادب کن سبک سری و بدخویی مرا، یعنی نفس مرا به مهارهای قناعت، مودب نما.
2- درخواست ادب از حضرت حق که در دعای صباح می خوانیم:” وأدّب اللهم نزق الخُرق منّي بأزمّة القنوع” و ادب کن سبک سری و بدخویی مرا، یعنی نفس مرا به مهارهای قناعت، مودب نما.
1- مرتبه کامل از ادب آنست که پوینده راه خدا در همه احوال، خود را در محضر حضرت حق سبحانه و تعالی حاضر بداند و در حال تکلم و سکوت، خوردن و خوابیدن، سکون و حرکت و بالاخره در تمام حالات و سکنات و حرکات، اذب را در نظر داشته باشد.
بنده، به واسطه اعمال خیر به خدا نزدیک می شود تا اینکه خدا، دست و چشم او و گوش او می شود. (الکافی، ج2، ص 352)
خداوند با حیا و کریم است، عفت می ورزد و به کنایه سخن می گوید، مثلا در قرآن از جماع به لمس تعبیر می کند.
1- امام صادق(علیه السلام) در روایتی در ثواب گریه برای امام حسین(علیه السلام) می فرمایند: کسی که نزد او ذکر مصیبت حسین(علیه السلام) شود و از چشمانش به قدر بال پشه ای اشک خارج شود، پاداشش با خداست و کمتر از بهشت راضی نمی شود.(وسائل الشیعه، ج14، ص 507) از این قسمت روایت استفاده می شود که خداوند نسبت به ادب محبین اهل بیت (علیهم السلام) که در مصیبت آنها گریه می کنند، جزا و پاداش می دهد و عمل هیچ عمل کننده ای را ضایع نمی کند.
برادران و خواهران را به رعایت تقوا و توکل به خداوند و توجه به معنویت و اخلاق و عبادت و بی اعتنایی به تشریفات زاید و تجملات اسراف آمیز و اخلاق و ادب اسلامی در گفتگوها و مباحث دعوت می کنم. بی گممان هنگامی که در مذاکرات نشانه های تقوا و راستگویی و پایبندی به ارزشهای اخلاقی و حس مسئولیت مشاهده شود، فضای کشور به عطر این خصال پسندیده معطر خواهد شد. (1373/7/7)
امیر مومنان(ع) می فرماید:” همان گونه که زراعت، تشنه ی باران است، خردمندان نیز نیازمند (و تشنه) ادبند. (غرر الحکم، ص 225)
حضرت ابراهیم علیه السلام در مقام ادب در کلام می فرماید: الَّذِی خَلَقَنِی فَهُوَ یَهْدِینِ ﴿٧٨﴾ وَالَّذِی هُوَ یُطْعِمُنِی وَیَسْقِینِ ﴿٧٩﴾ وَإِذَا مَرِضْتُ فَهُوَ یَشْفِینِ ﴿٨٠﴾ وَالَّذِی یُمِیتُنِی ثُمَّ یُحْیِینِ
ایشان بیماری را به خود نسبت می دهد و شفا و هدایت و اطعام و سقی و اماته و احیا را به حق سبحانه(سوره شعراء، آیات 78-81
ادب عبارت از شکل نیکویی است که انجام دهنده، به عمل یا کلام خود می دهد و گفتار یا کردارش را با آن هیئت زیبا ادا می کند.